KOMT EEN VROUW BIJ DE DOKTER

Kak, ik moet over 5 minuten in de auto zitten. Ik schakel mijn computer uit, geef Apollo de Deense Dog nog snel een knuffel, grijp mijn tas en trek mijn nieuwe vintage jas van de kapstok. Als vrouw met urineverlies is plassen, voordat ik de deur uitga, van levensbelang. Zo snel als ik kan, trek ik mijn broek omlaag en pers ik mijn blaas leeg. In een vloeiende beweging veeg ik mijn bibs af en trek ik mijn broek weer omhoog. Check. Ik ben het komende uur vrij gesteld van plas-drang. In de auto tik ik het adres in van het Fransiscus Gasthuis en probeer zo rustig mogelijk mijn Tesla Tina van het grind te laten rijden. Mijn buren klagen regelmatig over mijn enthousiaste karting-skills. 'Rustig aan Janneke, je komt niet te laat', spreek ik mezelf toe. 

In de wachtkamer van de afdeling reumatologie voel ik de ogen van een meisje in mijn rug branden. Ze kijkt me nieuwsgierig aan en fluistert dan in het oor van haar moeder; 'mama, mag ik ook zo'n jas als die mevrouw?' Ik glimlach en knipoog naar het meisje, de moeder kijkt me afkeurend aan. 

Ik heb vandaag een afspraak met Dr. de Mooij. Ik word opgehaald door een klein mannetje, licht kalend met een bol buikje. Hij krijgt zijn witte jas nog net dicht. Dr. de Mooij loopt wijdbeens voor me uit, ploft in zijn stoel en zucht diep. Zijn knoopje van de witte jas staat nu op springen. 'Zo, mevrouw Schellekens, dit is uw eerste consult. Wat zijn de klachten?' Hij trekt een ernstig gezicht en houdt zijn handen demonstratief voor het toetsenbord. 

Nadat ik mijn verhaal heb gedaan, buigt Dr. de Mooij naar me toe. Ik zie een lichte glinstering in zijn ogen en hij vraagt met gedempte stem of ik mijn pimp jas wil uitdoen. Pimp jas? Hij voegt daaraan toe, op zeer ernstige toon, 'en dat is positief.' Ik schiet in de lach. Mijn pimp jas heb ik gekocht in een tweede hands winkel in Antwerpen. Het is een jas van Yves Saint Laurent en inderdaad, het is een jas die je eigenlijk alleen op de catwalk dient te dragen. 

Dr. de Mooij vraagt of ik voor hem wil gaan staan met mijn rug naar hem toe en of ik voorover wil buigen. Op het moment dat ik mijn rug naar hem toe draai onderbreekt Dr. de Mooij zijn vraag. 'Hmm.. mevrouw Schellekens, er zit hier iets.' Ik draai me om en Dr. de Mooij houdt een lange sliert wc papier in zijn rechterhand vast. In een oogwenk gris ik het wc papier uit zijn hand en gooi deze in de pedaalemmer rechts van me. In een golf van schaamte praat ik tot God of hij me nu wil laten verdwijnen. Een paar seconden kijken Dr. de Mooij en ik elkaar met grote ogen aan. Stamelend breng ik uit dat dit weer echt een actie is voor Janneke Schellekens. Op dat moment komt er een kreet uit Dr. de Mooij, hij laat zich voorover vallen en grijpt met zijn handen naar zijn bolle buik. Hij hapt naar adem en de tranen rollen over zijn wangen. Er komt een bulderend geluid uit hem, zijn hele lichaam schudt alle kanten op.  Dr. de Mooij proest uit dat hij niet mag lachen maar dat hij er echt niets aan kan doen. Na 5 minuten is Dr. de Mooij in een rustiger lachstadium gekomen. Hij bedankt me, lucky me, ik heb zijn hele week goed gemaakt. Ik wist op dat moment niet of ik moest huilen of lachen, ik koos voor het laatste, als een Brabants boerinneke met kiespijn. 

En die pimp jas heeft me gered, zonder mijn catwalk-waardige-mantel had ik de hele weg door het ziekenhuis met een rol wc papier, hangend uit mijn broek, rond gehuppeld. Soms, heel soms, is het niet erg als we wat proberen te verdoezelen. Al is het alleen maar vanuit puur zelfbehoud.